چطور یک شبکه خانگی را راه اندازی کنیم؟

چطور یک شبکه خانگی را راه اندازی کنیم؟

تنها در طی چند سال گذشته، افراد بیشتری نسبت به قبل شروع به کار از خانه کرده اند. سال‌ها پیش، یک خانواده ممکن بود یک رایانه مشترک داشته باشند. حالا، هر یک از اعضای خانواده چندین دستگاه متصل به اینترنت دارند. همه این رایانه ها، تبلت ها و تلفن ها برای اتصال به اینترنت،به شبکه خانگی متکی هستند.

خانه های هوشمند و دستگاه های اینترنت اشیا نیز  رایج شده اند و شبکه ها را با دستگاه های بیشتری گسترش می دهند.

این دستگاه ها در تمام طول روز هم در محل کار و هم در مدرسه استفاده می شوند. اکثر خانه ها از اتصال پهن باند استفاده می کنند؛ اما افزایش و استفاده مکرر، شبکه پهن باند را تحت فشار قرار می دهد و دیگر  برای راه اندازی شبکه خانگی مناسب نیست.

 

 

این هفت مرحله به ایجاد یک شبکه خانگی قوی تر و قابل اعتمادتر کمک می کند:

1. سخت افزار شبکه خانگی را ارزیابی کنید.

هنگام راه اندازی یک شبکه خانگی، از اجزای سخت افزاری زیر استفاده کنید:

• یک دستگاه دسترسی،که معمولا یک مودم کابلی یا DSL است.

• یک روتر برای هدایت ترافیک به داخل و خارج از شبکه شما.

• سوئیچ برای اتصال دستگاه های سیمی.

• یک اکسس پوینت برای اتصال دستگاه های بی سیم.

بسته به خدماتی که ارائه دهنده اینترنت شما ارائه می دهد و اینکه نیازهای شما چقدر پیچیده است، ممکن است نیاز به خرید تجهیزات اضافی برای گسترش دسترسی به دستگاه های بیشتری داشته باشید.

2. دستگاه های سیمی و بی سیم را مقایسه کنید.

اکثر شبکه های خانگی یک محیط ترکیبی از دستگاه های سیمی و بی سیم هستند.

به طور کلی، دستگاه های سیمی عملکرد و کیفیت خدمات (QoS) بهتری نسبت به دستگاه های بی سیم ارائه می دهند. اما این ویژگی ها با هزینه بالقوه بالاتر و معمولاً تغییر پذیری کمتری همراه است.

جابه جایی دستگاه های بی سیم آسان تر است و تقریباً در همه جا از آنها استفاده می شود. با این حال، ممکن است عملکرد ضعیف تری داشته باشند، به‌ویژه زمانی که سعی کنید به فایل‌های بزرگ دسترسی داشته باشید یا ویدیو کال بگیرید.

دستگاه‌های سیمی معمولی شامل کامپیوترها، بعضی دستگاه‌های استریم و تلویزیون‌های هوشمند هستند. دستگاه های سیمی از پورت RJ-45 استفاده می کنند که امکان اتصال از طریق اترنت را فراهم می کند. بسیاری از دستگاه‌ها، مثل کامپیوترها، دارای اتصالات سیمی و بی‌سیم هستند. 

دستگاه های بی سیم رایج شامل موارد زیر هستند:

• لپتاپ

• تبلت

• وسایل خانه هوشمند مثل دوربین، زنگ در، قفل و… 

اگر محیط کار از خانه شما شامل یک لپتاپ است اما نیازی به تغییر مکان ندارید، بهتر است از یک دستگاه اترنت سیمی استفاده کنید. 

3. دستگاه های سیمی را متصل کنید.

اتصال دستگاه های سیمی ساده است. از کابل شبکه RJ-45 برای وصل کردن دستگاه به سوئیچ یا روتر استفاده کنید. اکثر روترها از پورت اترنت گیگابیتی  (1000 مگابیت بر ثانیه) پشتیبانی می کنند. اگر دستگاه‌های شما نیز از اترنت گیگابیتی پشتیبانی می‌کنند، تنها در صورت استفاده از کابل‌های Cat5e، Cat6 یا Cat6a بین دستگاه و روتر، می‌توانید به سرعت‌ بالا برسید.

کابل های Cat5 قدیمی تر به سرعت 100 مگابیت بر ثانیه می رسد. کابل‌های اترنت Cat5e می‌توانند به سرعت گیگابیت برسند، اما ممکن است مشکلات عملکردی برای اجراهای طولانی‌تر داشته باشند. کابل های Cat6 یا Cat6a گزینه های بهتری هستند زیرا سرعت بالاتری تا 10 گیگابیت بر ثانیه ارائه می دهند.

تفاوت عملکرد بین Cat6 و Cat6a ناچیز است، مگر اینکه دستگاه های 10 گیگابیت بر ثانیه داشته باشید، در این صورت Cat6a عملکرد بهتری را برای مسافت های طولانی تر ارائه می دهد. کابل های Cat6a معمولا در مراکز داده، دفاتر بزرگ یا شبکه های خانگی پیشرفته استفاده می شوند.

سوئیچ ها اتصال بین چندین دستگاه سیمی و یک بخش اترنت را فعال می کنند. سوئیچ های متعدد می توانند در سرتاسر خانه توزیع اطلاعات کنند و چندین اکسس پوینت بی سیم می توانند به سوئیچ ها متصل شوند.

سوئیچ ها دو نوع مدیریتی و غیرمدیریتی هستند. یک سوئیچ غیرمدیریتی هزینه کمتری دارد و معمولاً فقط مجموعه ای ساده از ویژگی ها را ارائه می دهد. این سوئیچ ها معمولاً در نسخه های پنج یا هشت پورت فروخته می شوند.

سوئیچ مدیریتی گران تر است اما قابلیت های بیشتری را برای مدیریت ترافیک فراهم می کند. سوئیچ های مدیریتی ویژگی های پیشرفته ای مثل شبکه های محلی مجازی(local LAN)، تقسیم بندی ترافیک و مسدود کردن ترافیک را برای کاربران مشخص شده فعال می کنند.

برخی از سوئیچ‌ها همچنین PoE را ارائه می‌کنند که برق را به دستگاه‌های راه دور می‌رساند. سوئیچ‌های PoE می‌توانند دستگاه‌های متصل مانند اکسس پوینت یا دوربین‌های امنیتی را تغذیه کنند، بنابراین نیازی به پورت الکتریکی اضافی نیست. این برای دوربین هایی که در مکان های دور از دسترس قرار دارند مفید است.

همچنین بخوانید: تفاوت سوئیچ های مدیریتی و سوئیچ های غیر مدیریتی

4. دستگاه های بی سیم را متصل کنید.

حتماً یک رمز عبور وای فای را با دسترسی محافظت شده Wi-Fi 2 (WPA2) یا WPA3 تنظیم کنید تا مطمئن شوید که دیگران نمی توانند به شبکه شما دسترسی داشته باشند و آن را در معرض خطر قرار دهند.

وای فای نسل‌های مختلفی دارد، مثل Wi-Fi 5 , Wi-Fi 6 و Wi-Fi 7. آخرین نسخه‌ای را که روتر شما پشتیبانی می‌کند، پیدا کنید و اطمینان حاصل کنید که دستگاه های شما نسخه یکسان( یا تا حد امکان نزدیک‌تر )را برای بهترین عملکرد دارند. در صورت نیاز به به روزرسانی، آداپتور USB ساده ترین راه است.

دستگاه های بی سیم روی دو باند بی سیم مختلف کار می کنند: 2.4 گیگاهرتز و 5 گیگاهرتز.

باند 2.4 گیگاهرتز پهنای باند کمتری دارد اما به طور کلی برای اتصال دستگاه‌هایی که در فاصله دورتری قرار دارند بهتر کار می کند و برای دستگاه‌های هوشمند عالی است. 5 گیگاهرتز پهنای باند بالاتر و توان عملیاتی بیشتری دارد اما معمولاً برد کمتری نسبت به 2.4 گیگاهرتز دارد.

5. محدوده پوشش شبکه خود را گسترش دهید.

 اولین قدم برای گسترش محدوده شبکه شما این است که مطمئن شوید مودم، روتر و اکسس پوینت های شما برای بهترین عملکرد بهینه شده اند. تست های سرعت آنلاین می تواند عملکرد روتر و بسته اینترنتی شما را مشخص کند.

اغلب، مودم ها در  نشیمن اصلی قرار دارند. مرحله بعدی پوشش نقاط دور از مودم در خانه شما با اکسس پوینت های اضافی است. در این مورد، اتصال اترنت سیمی بهترین است.

علاوه بر این، یک توسعه دهنده یا رنج اکستندر می تواند پوشش نقاط خانه شما را گسترش دهد.

با گسترش شبکه خود به فراتر از روتر با کابل اترنت و افزودن یک سوئیچ، می توانید چندین مشتری سیمی را در مکان دیگری در خانه متصل کنید. اکسس پوینت های بی‌سیم بیشتری را به سوییچ اضافه کنید تا وای فای را به بخش‌های دوردست خانه‌تان گسترش دهید.

 

6. از شبکه خانگی خود محافظت کنید.

چه از دستگاه های ارائه شده توسط شرکت ارائه دهنده اینترنت خود استفاده کنید چه خودتان یک روتر را خریداری کنید، ایمن کردن شبکه شما یک مرحله حیاتی در هنگام راه‌اندازی یک شبکه خانگی است. منظور از ایمن کردن، تنظیم رمزهای عبور کاربر و تغییر همه رمزهای عبور پیش فرض در هر دستگاهی است که به شبکه دسترسی دارد یا آن را کنترل می کند.

همچنین مطمئن شوید که فایروال روی روتر فعال است. فایروال به گونه ای طراحی شده است که فقط به ترافیک خاصی اجازه عبور داده و بقیه را مسدود می کند.

 در نهایت، یک رمز عبور قوی WPA2 یا WPA3 برای هر دستگاه شبکه بی سیم ضروری است.

7. بهینه سازی عملکرد شبکه

آخرین نکته برای راه اندازی شبکه، بهینه سازی عملکرد است. عملکرد به روش های مختلفی اندازه گیری می شود، از جمله موارد زیر:

• پهنای باند: حداکثر نرخ انتقال داده است و معمولاً بر حسب مگابیت بر ثانیه اندازه گیری می شود.

• تأخیر: مدت زمانی که طول می کشد تا یک بسته دیتا برسد و در میلی ثانیه اندازه گیری می شود.

• Jitter: مقدار واریانس تاخیر است و در میلی ثانیه اندازه گیری می شود.

اکثر تست های سرعت شبکه همه این اعداد را ارائه می دهند. همانطور که تغییرات ایجاد می کنید، امتحان کنید تا ببینید آیا این تغییرات باعث بهبود عملکرد شما می شود یا خیر.

بیشتر بهینه‌سازی‌ها معمولاً از طرف وای فای اتفاق می‌افتد زیرا وای فای متغیرهای بیشتری دارد. برای مثال، چیدمان فیزیکی خانه ممکن است بر عملکرد تأثیر بگذارد. موانعی مثل دیوارها، شیشه یا مایکروویو می توانند در انتقال سیگنال تداخل ایجاد کنند.

دانستن اینکه همسایگان شما از کدام کانال های شبکه وای فای استفاده می کنند نیز به بهینه سازی عملکرد شما کمک می کند. 

هنگامی که زیرساخت شبکه بهینه شد، نوبت به بهینه سازی بسته ها می رسد. این فرآیند می تواند با اختصاص QoS برای شبکه شما شروع شود که معمولاً در روتر انجام می شود. QoS بسته های خاصی را قادر می سازد تا بر اساس نوع، اولویت بیشتری نسبت به سایرین داشته باشند. در این مرحله می توانید اولویت بیشتری را برای ترافیک ویدیویی یا VoIP تعیین کنید تا یک بازی یا دانلود بزرگ بر کیفیت ویدیوکال تاثیری نداشته باشد.

هر روتر روش متفاوتی برای تنظیم QoS دارد، بنابراین باید به دفترچه راهنمای دستگاه خود مراجعه کنید.